Ηλεκτρονική Διάθεση Μαθήματος
Περιεχόμενο Μαθήματος
Η επισκόπηση της σκηνικής πράξης κατά το β΄μισό του 20ου αιώνα ως «μεγάλο σκηνικό παιχνίδι», ως μια σειρά ανταλλαγών «ανάμεσα σ΄ένα κείμενο και σε μία παράσταση, ανάμεσα σε κάποιους ηθοποιούς και σε ένα σκηνοθέτη, ανάμεσα σε μια σκηνή και σε μια αίθουσα, ανάμεσα σ΄ένα θέατρο και σε μία κοινωνία» (Bernard Dort).
Τι, άραγε, είναι η Ιστορία του Θεάτρου. Μεθοδολογικά ζητήματα
Σχέση Ιστορίας του Θεάτρου και Γενικής Ιστορίας. Σύνδεση του μεταπολεμικού θεάτρου με τις προηγούμενες περιόδους. Σχέση Ευρωπαϊκής και Νεοελληνικής Σκηνής. Μοντέρνο-Μεταμοντέρνο.
Θεατρικά Σχήματα και Εργαστήρια. Σκηνοθετικές τάσεις.
Δραματουργικές αναλύσεις κορυφαίων έργων των: Σαρτρ, Ουΐλλιαμς, Άρθουρ Μίλλερ, Μπρέχτ, Μπέκετ, Ιονέσκο, Πίντερ, ΄Αλμπυ, Μπέρνχαρντ, Χάϊνερ Μύλλερ, Κολτές, Καίην, Καμπανέλλη, Αναγνωστάκη, Κεχαΐδη, Ρίτσου κ.ά.
Το μάθημα εστιάζειεπίσης στην κρίση του δράματος μέσα από τη μελέτη έργων της σύγχρονης δραματουργίας, αλλά και μεταδραματικών παραστάσεων: κρίση του δραματικού προσώπου, του μύθου, της πλοκής.
Μεταδραματικό Θέατρο - Performance Art – Happenings – Χοροθέατρο.
Βιβλιογραφία μαθήματος (Εύδοξος)
Σακελλαρίδου Ε., Θέατρο-Αισθητική-Πολιτική, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2012
Τεοντόρ Αντόρνο, Αισθητική Θεωρία, Μτ. Λ.Αναγνώστου, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2000.
Σάββας Πατσαλίδης, Θέατρο, Κοινωνία, Έθνος, τ. Α & Β, University Studio Press, 2009.
Erika Fischer-Lichte, Ιστορία του θεατρικού δράματος 2. Από τον ρομαντισμό έως σήμερα, Πλέθρον, Αθήνα 2012.
Matei Calinescu, Πέντε όψεις της νεωτερικότητας, ΑΣΚΤ-ΕΛΚΕ, 2011.
Eric Hobsbawm, Η Εποχή των Άκρων,Θεμέλιο, 2010.